میزان بروز و عوامل مرتبط با پانکراتیت پس از ercp

زمینه و هدف: ercp، تکنیکی تخصصی است که امکان تصویرسازی از مجاری صفراوی، پانکراتیک و دامنه ا ی از مداخلات درمانی را فراهم می سازد. پیچیدگی این تکنیک باعث شده تا منافع این روش، در چالش با عوارض جدی و حتی مرگبار قرار گیرد که پانکراتیت، شایع ترین آنها است. این مطالعه با هدف بررسی بروز این عارضه، عوامل خطر و محافظتی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، جامعه پژوهش را 310 نفر از مراجعین مرکز تحقیقات گوارش و کبد قم تشکیل می داد. در ابتدای شروع مطالعه، مشخصات فردی، تاریخچه و پاسخ تست های آزمایشگاهی لازم شرکت کنندگان، ثبت و سپس تحت ercp قرار گرفت. شش ساعت پس از اقدام نیز نتایج معاینه و تست آمیلاز سرم ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون ناپارامتریک مجذور کای و پارامتریک تی زوجی تحلیل شدند. یافته ها: بروز پانکراتیت، 1/8% و میزان مرگ و میر، 9/0% بود. 34% بیماران دچار هایپرآمیلازمی بودند. کانولیشن دشوار و تعداد ورود کانول به مجرای پانکراتیک، عامل خطر این عارضه گزارش شد. میانگین سطح آمیلاز سرم بعد از ercp در مبتلایان پانکراتیت، افزایش معنی داری داشت. نتیجه گیری: در این مطالعه، یافته بروز 1/8% پانکراتیت و مرگ و میر 09/0%، مشابه مطالعات پیشین بود، اما نقش محافظتی جای گذاری استنت مجرای پانکراتیک تأیید نشد. همچنین ورود کانول به مجرای پانکراتیک و تعدد آن، از عوامل خطر بارز بود. آمیلاز سرم، همراهی روشنی با پانکراتیت بالینی داشت. تجربه بیشتر اندوسکوپیست و بهبود عملکرد ابزار نیز به کاهش خطر پانکراتیت انجامید. لذا طبق نتایج آمیلاز سرم، داده قابل اعتمادی برای تشخیص این عارضه می باشد.